Retronauta.pl > Marinefährprahm - barki Hitlera do desantu na Anglię
2018-12-10 Marinefährprahm - barki Hitlera do desantu na Anglię
Barki desantowe Marinefährprahm (MFP) miały być koniem roboczym hitlerowskiej inwazji na Wielką Brytanię.
W ramach desantu III Rzeszy na Wielką Brytanię flotylla barek desantowych wyruszać miała z portów inwazyjnych z okupowanej Francji, Holandii i Belgii
Po zdobyciu Polski (1939), Danii, Norwegii, Belgii, Holandii i Francji (1940) następnym celem Wehrmachtu miała być Wielka Brytania. Wstępem do lądowania w Anglii była powietrzna bitwa o Anglię, która rozegrała się latem 1940 roku. Samoloty Luftwaffe usiłowały zniszczyć angielskie lotnictwo RAF oraz unieruchomić w portach okręty Royal Navy, aby nie przeszkadzały one w Operacji Lew Morski (niem. Unternehmen Seelöwe), czyli inwacji Niemiec na UK.
Niemcy cierpieli jednakże na brak okrętów desantowych - obok przystosowania do tego zadania przejętych barek rzecznych postanowiono zbudować nowe. Dlatego od 1940 roku niemiecka marynarka wojenna Kriegsmarine prowadziła próby z różnymi pojazdami do desantu morskiego. Postawiono im kilka wymagań:
- ich konstrukcja miała być na tyle prosta, aby było możliwe ich wykonanie nawet przez mało wykwalifikowany personel
- do ich produkcji miały być używane materiały o małym znaczeniu strategicznym
- żeglować mogły po morzu przy 5 stopniach w skali Beauforta (wysokość fali 3 m)
- lądowanie wojsk na plaży umożliwiać miała rampa
Marinefährprahm na pochylni
W wyniku prac opracowano barki desantowe Marinefährprahm (MFP). To płaskodenne jednostki z podwyższoną tyłem i dziobem z opuszczoną rampą o długości niemal 50 metrów i pojemności transportowej nawet 140 ton (np. 3 czołgi Panzerkampfwagen IV i 200 żołnierzy).
25 tonowe czołgi Panzerkampfwagen IV podczas Kampanii Wrześniowej (grafika: Bundesarchiv)
Na dziobie barki znajdowała się składana rampa, która zapewniała bezpośredni dostęp do ładowni.
Barka Marinefährprahm u wybrzeża okupowanej Holandii (grafika: Bundesarchiv)
Na środku barki znajdowała się ładownia. W zależności od wersji barki mogło się w niej zmieścić około 85-140 ton. Nad tylną częścią ładowni dach był stały, przednią część można było otworzyć przez zdjęcie osłon z blachy falistej.
Na rufie barki znajdowała się komora silników. Jako napęd przewidziano 3 silniki Diesla firmy Deutz. Każdy z nich napędzał osobną śrubę. Przy całkowitej mocą 390 KM (287 kW) barka osiągała maksymalną prędkość 10,5 wezłów. Do cofnięcia się na wodę po lądowaniu na plaży służyły 2 kotwice na rufie.
Rozładunek barki
Jednostki wykonano ze stali, która była nitowana. Dodatkowo komora silników i pomost dla załogi były zabezpieczone stalowym pancerzem o grubości 20-25 mm.
Aby wesprzeć desantujące oddziały i zabezpieczyć własne bezpieczeństwo, szczególnie przed atakami powietrznymi, barki zostały uzbrojone w 2 działka przeciwlotnicze 20 mm. Z czasem dodano działo 75 mm.
Z czasem uzbrojenie barek było dalej wzmacniane (grafika: WerWil, Wikipedia (CC))
Pierwsze barki Marinefährprahm były gotowe w kwietniu 1941 roku. Po odwołaniu inwazji na Wielką Brytanię (Niemcy przegrali w wojnie powietrznej nad Anglią) barki używane były przez Niemców na prawie wszystkich europejskich teatrach wojennych (np. na Morzu Śródziemnym, Morzu Czerwonym czy Bałtyku) oraz na śródlądowych drogach wodnych.
Barka F335 ewakuacja w maju 1944 roku z Krymu ostatnich słowackich żołnierzy 1. Dywizji Piechoty do rumuńskiego portu w Konstancy
Barki były produkowane w kilkudziesięciu stoczniach w całej Europie, w tym także na śródlądziu.
Transport barki drogą przez d'Avallon
Były to na tyle elastyczne platformy, że mogłby być lokalnie szybko przekształcane w zależności od potrzeb. Formowano z nich flotylle transportowe, desantowe, obrony wybrzeża, artylerii. Służyły także do transportu rannych, jako tankowce, do zabezpieczania portów i konwojów, do układania min a nawet do polowań na okręty podwodne.
Barka w okupowanej Francji (grafika: Bundesarchiv)
Podstawowa wersja barki obsługiwana była przez 2 podoficerów i 10 marynarzy. Ze względu na rosnące uzbrojenie potrzebny był dodatkowy personel. Załoga barki wrosła do 25 osób, w wersji wsparcia artyleryjskiego nawet była jeszcze liczniejsza.
Barka w wersji D (grafika: WerWil, Wikipedia (CC))
Podczas całej wojny zbudowano ponad 700 barek. Ich identyfikatory składały się z litery F i trzycyfrowej liczby. Zatopiono przynajmniej kilkadziesiąt sztuk. Dokładne liczby nie są znane.
Po wojnie barki, które przetrwały, były używane jako jako cywilne statki towarowe, platformy robocze lub promy. Niektóre zostały również tymczasowo przejęte przez władze alianckie do usuwanie min morskich. Niektóre z nich zostały podniesione z dna i włączone do radzieckiej floty pod nazwą BDB.
Polska po wojnie dysponowała także 7 takiego typu jednostkami. 6 poniemieckicj barek Marinefährprahm w 1951 roku wcielonych zostało nowo stworzonej polskiej Flotylli Środków Desantowych. Cztery z nich znaleziono jako nieukończone w stoczni rzecznej w Głogowie (późniejsze BDD-1, -2, -3, -7), jeden został tamże podniesiony z dna, a szósty zaś zdobyty jako sprawny. Dwie pozostałe jednostki BDD-5, -6 należały do typu DM z możliwością stawiania min. Ponadto, w skład zespołu polskiej piechoty morskiej weszła siódma duża barka BDD-4 włoskiego typu MZ. Wzorowanego ona była MFP, została przejęta przez Niemców od Włochów.
Wsparcie
Wesprzyj dalszy rozwój serwisu internetowego Retronauta.pl. Nie blokuj i reaguj na reklamy, sprawdź poniższe strony naszych partnerów. W ten sposób zapewniasz sobie dalsze wiadomości z przeszłości za darmo.
| Retronauta.pl na serwisach społecznościowych: | |